De winters zijn koud en lang in Yellowstone park. Tussen november en april is het grootste deel dat hoger ligt dan 2300 meter bedekt onder een dik pak sneeuw. Zodra het smelt- en regenwater de Madison River in het voorjaar weer doet stijgen verandert het omringende landschap in een
groene en sappige vegetatie. Dit is het leefgebied van de elanden, herten, zwarte- en bruine beren, bizons en wolven. Op slechts 40 meter van onze auto graast een kudde bizons met hun pas geboren jongen. De rivier zit zo barstens vol met forel dat twee beren zich er gulzig tegoed aan doen.

Yellowstone werd pas in 1804 ontdekt nadat ene kapitein Meriwether Lewis en zijn luitenant William Clark de opdracht kregen om het woeste gebied ten westen van de  staat Louisiana te verkennen. Hun missie was om een noordelijke route over de Rocky Mountains naar de oceaan te zoeken. Hun eigenzinnige gids en pelsjager John Colter verliet vroegtijdig de expeditie en trok in zuidelijke richting om op bevers te gaan jagen.

Ongeloof
Als Colter na verloop van tijd terugkeert in de beschaafde wereld, doet hij verslag van spuitende bronnen, borrelende modderpotten, grillige kalkafzettingen. Er is echter niemand die hem geloofd. “Rivers that ran so fast they got hot on the bottom” en “Hell bubbling up”. Spottend sprak men over Colters’s Hell.  Toch was kapitein Clark bereid om zijn beschrijving van het Yellowstone Lake in zijn landkaart op te nemen.

Dit nationaal park met een oppervlakte van 9000 vierkante kilometer dankt zijn naam overigens aan de Minnetaree-Sioux-indianen en verwijst naar de gele klei op de zandbanken daar waar de Yellowstone rivier met de Missouri samenvloeit. Pas nadat een officiële regeringsexpeditie o.l.v. Ferdinand Hayden in 1871 in Washington terugkeert, pleit deze bij president Ulysses S.Grant om deze habitat te beschermen tegen de vele jagers en stropers in dit gebied. De ironie was dat de overheid hier zelf aan had meegeholpen. Om de indianen van de hoogvlakten te verdrijven werden miljoenen bizons (hun voedselbron) doodgeschoten door legerscouts als William Frederik Cody, alias ‘Buffalo Bill’. Een bijnaam die hij kreeg tijdens een wedstrijd buffels schieten. Van de tiental miljoenen bizons die ooit in Noord Amerika leefden zijn er nu nog slechts enkele duizenden over. Zonder begrazing van deze imposante kolossen zouden grote delen van de prachtige vlakten dichtgroeien.

Aardse hitte
Door de buitengewoon heftige vulkaanuitbars- tingen die lang geleden in dit deel van de wereld hebben plaatsgevonden is de ‘super vulkaan Yellowstone’ uiteindelijk volledig ingestort. Hierdoor werd een enorme ‘caldera’ ofwel een komvormige krater gevormd. De aardkorst is hier niet zo dik, want onder het aardoppervlak borrelt en bruist een enorme massa gesmolten gesteente. Deze vloeibare magma is de motor achter alle geisers en heetwaterbronnen. Jaarlijks valt in het Yellowstone park meer dan een halve meter sneeuw, en dat sijpelt allemaal weg in de poreuze aardbodem. De hoge temperatuur van de magna verhit de aardkorst en het kokende water zoekt via een fumarole (stoomgat), modderpot of een geiser veelal onder enorme druk een uitweg naar buiten. De wereld- beroemde ‘Old Faithful’ doet zijn naam alle eer aan. Sedert mensenheugenis is deze geiser ’s zomers en ’s winters iedere 90 minuten actief. Na wat zacht gerommel, zie we op een veilige afstand dat deze geiser in pakweg 4 á 5 minuten een slordige 14.000 tot 32.000 liter kokend water de lucht in slingerd, soms tot een spectaculaire hoogte van maar liefst 55 meter. De heftige erupties zijn kort maar laten bij menig bezoekers een levenslange indruk na.

Mammoth Hot Springs
Op ongeveer acht kilometer van de noordelijke parkingang liggen de spectaculaire kalkterrassen van Mammoth Hot Springs. Het calciumcarbo- naatrijke water dat hier opborrelt is door de eeuwen heen gekristalliseerd waardoor spierwitte waterbassins werden gevormd. In het warme water hebben bacteriën vrij spel en gedijen uitstekend bij zo’n temperatuur. Dit verklaart de prachtige bruine- en oranjetinten en die zijn werkelijk van buitenaardse schoonheid.  Ook de roze en grijze kleur van de modderpotten – gevolg van ijzeroxide – geven je het gevoel alsof je op een andere planeet bent belandt.

Vanwege de geldende snelheid, waar de parkpolitie nauwlettend op toeziet, beslaat een route met een personenauto zoals hierboven weergegeven al gauw 5 tot 6 uur. Op diverse plaatsen, zoals bij het Yellowstone-meer bevinden zich uitstekende faciliteiten zoals restaurants en een camping.  Het staat iedereen vrij om dit natuurgebied te voet of te paard te verkennen, maar zonder een vakkundige gids is zoiets vanwege de vele wilde dieren niet aan te raden.