Alle ogen van de wereld waren op dit gebied gericht nadat in september 1873 op de oevers van de Sabi rivier goud werd gevonden. Dat was ook de beweegreden van Guy Aubrey Chalkley een Amerikaanse mijn- ingenieur geboren uit Ierse ouders (1880, Chesterfield County, Virginia) om zijn vaderland te verlaten en in Zuid Afrika zijn geluk te beproeven. Door de beurscrash in de twintiger jaren werden er allerlei fondsen opge- richt die het exploiteren van goudmijnen mogelijk maakte. Guy, zijn goede vrienden noemden hem Chalk, wist samen met zijn compagnon Paul Davis op de beurs een fortuin te vergaren die tot de oprichting leidde van hun aandelenfirma Davis, Borkum & Hare. Chalkley hield van jagen en reisde door vele Afrikaanse landen. Totdat hij op een dag bij Kingstown het natuurgebied had bezocht dat toebehoorde aan de Transvaal Consolidated Lands, beter bekend als de Sabi sand wildtuin (Game reserve) grenzend aan het Kruger National Park. Guy raakt zo geobsedeerd door deze prachtige omgeving (er zijn bomen van maar liefst 800 jaar oud) dat hij op 25 november 1933 besloot het grondgebied te kopen voor de som van duizend pond en veertien shilling. In dat jaar startte hij de bouw van een klein kamp op de bedding van de Sabi rivier. In die tijd waren er niet veel wegen zoals nu, en dus mark- eerde Guy de bomen waardoor hij met zijn Ford Sedan gemakkelijk de route terug kon vinden naar zijn buitenverblijf.

Het is een opmerkelijk feit dat hij sedertdien nimmer meer een schot loste uit respect voor zijn rijke habitat. Chalkley huwde met de Zuid Afrikaanse, van Wales afkomstige Dora Winifred Emmet en kreeg twee kinderen Guy Antony en dochter Tony Louise die opgroeiden op dit prachtige buitenverblijf. In zijn laatste levensjaren schreef hij zijn novel ‘The Dessertpool’ aan de oevers van zijn geliefde rivier. Vele jaren leefden de familie hier een teruggetrokken bestaan, totdat John More (hij huwde de kleindochter van Guy Chalkley) het reservaat in 1978 openstelde voor het publiek.
John bouwde hier twee verblijven, Riverlodge en Bushlodge, waar de basisfaciliteiten eenvoudig van aard waren en heet water een luxe was. Om met hun exploitatiedoeleinden de omringende natuur geen geweld aan te doen, nam de familie een vaste ecoloog in dienst. Maar zoveel als men kan doen om de natuur te beschermen en te behouden, zo weinig kan men doen als de natuur zelf flink huishoudt. Op 7 februari 2000 trad de Sabi rivier na dagenlange zware regenval ver buiten zijn oevers. De enorme watermassa veranderde definitief de loop van de rivier, en de woeste modderstroom vernielde letterlijk alles wat het op zijn weg trof. Om negen uur ’s morgens stond het water al boven het dak van de River Lodge en het authentieke familiehuis uit 1933. Op die dag werd 67 jaar historie in een klap weggevaagd. Zonen Nicolas en Robert More besloten tot de herbouw, waarvan de Ivory Lodge hun nieuwste creatie werd. Het geheel werd in 2004 opgeleverd, en behoort sedertdien tot de top 100 van de meest luxueuze hotelaccommodaties ter wereld.

De transparante uitstraling van de ontvangsthal heeft een duidelijke functie. Niet alleen biedt het de gasten bij binnenkomst een fantastisch uitzicht op de Sabi rivier, maar de wind waait er doorheen en dat is gezien de hoge temperaturen in de zomermaanden wel zo fijn. In alles hebben de ‘More brothers’ daarmee rekening gehouden. Alle daken zowel die van het restaurant, de bar, lees- en rustruimten (met zijn fraaie haardpartij) alsmede de gastenverblijven zijn voorzien van rieten kapconstructies. Ook de linnen stoffering van de comfortabele brede stoelen, luxe banken met grote kussens voelen daardoor op een warme dag als vandaag prettig aan. De oker en naturel tinten van het interieur worden subtiel afgewisseld met ebbenhouten kunstobjecten, een palet dat nauwe aansluiting vindt bij de natuurlijke omgeving waarin we ons bevinden. Het meest in het oog springende element zijn de twee enorme slagtanden aan de wand in de lounge. Volgens onze gastvrouw is het dier op een natuurlijke wijze gestorven. Zij stelt voor om na de lunch een korte middagrust te nemen en daarna de briefing voor de avondsafari bij te wonen.

Om de gasten een optimale natuurbeleving te geven hebben Nicolas en Robert More een extra douche- ruimte in de buitenlucht bedacht. Behaaglijke bad- jassen, heerlijke lotions, gekoelde wijn en bronwater in de huisbar, door alle luxe vergeet je dat er vanuit Lion Sands ook spannende wildlife safaris te beleven zijn.

I never knew of a morning in Africa, when I woke that I was not happy.”

Ernest Hemingway

Tussen de verblijven geven diverse met bronwater gevulde zwembaden een aangenaam verkoelend effect. Grote badlakens liggen klaar voor de gasten, tafels met magazines en boeken liggen onder handbereik, en vanuit de pool kun je met een drankje de nijlpaarden in de rivier zien zwemmen. Ook bij de bouw van de verblijven is rekening gehouden met uitzicht op de rivier. De exclusieve IvoryLodge beschikt ook over een buiten jacuzzi. Vanaf het kingsize bed kan men ’s nachts letterlijk de sterren aan de hemel van het zuidelijk halfrond tellen.

Drie landrovers staan die namiddag voor de entree van de Riverlodge opgesteld. Rangers als Jono Harper zijn professioneel opgeleid door de FGASA (Field Guide Association of Southern Africa) maar de trackers die voorop hun jeeps plaatsnemen zijn uitsluitend mannen die in deze wildernis opgroeiden. Zo ook Sylvester Makhubela die zijn kennis van zijn vader geleerd heeft doordat hij op al achtjarige leeftijd de kudde van hun stam moest bewaken tegen roofdieren. Sylvester herkent alle verse sporen, en niet alleen die van ‘the big five’. (olifant, buffel, neushoorn, luipaard en leeuw). Met een aangename adrenaline nemen we plaats in de open landrover. Na 10 minuten rijden worden we opgeschikt door zware krakende geluiden. Tracker Sylvester geeft Jono instructies om van het zandpad af te wijken en door het hoge grasveld tussen de bomen en struiken door te rijden. Even later staan we stil voor een kudde olifanten die bladeren van de bomen trekken. Honderd meter verderop staat een bul complete bomen omver te duwen waarna hij met zijn slurf behendig de bast stript en opeet. Er is slechts een boom die hij met rust laat. De marulaboom laat zijn vruchten op de grond vallen om daar te rijpen, en olifanten zijn er dol op. Olifanten weten precies waar ze eten en drinken kunnen vinden. Ze gebruiken soms honderden jaren lang dezelfde routes. Het oudste olifantenvrouwtje dat een groep leidt, kent die routes vaak nog van toen zij klein was, en de weg werd gewezen door het olifantenvrouwtje dat toen de groep leidde..

Once a ranger has dropped you off, it’s just you, the moon, your picnic dinner and the animals.

Na een drie uur durende safari waarin vele spots van dieren hebben plaatsgevonden roept Jono via de boordradio zijn collega’s op om de dag met een traditionele ‘sundowner’ (drankje) af te sluiten. Speciaal voor de fotograaf dirigeert hij de jeeps naar Chalkleys TreeHouse, een 500 jaar oude Leadwood- boom. Bovenin is een houten dek aangebracht dat dienst doet als een exclusieve jungle verblijf. Op speciaal verzoek kunnen gasten hier eten en slapen. Het riante bed met wit linnengoed en muskietennet heeft een hemelse uitstraling. De ranger voorziet de gasten van drankjes en diner waarna hij hen achterlaat om pas de volgende ochtend terug te keren. Hier slaap je moederziel alleen in de bush, een ongenaakbaar melkwegstelsel boven, en nachtelijke diergeluiden om je heen. Zodra de complete bar met heerlijke hapjes, champagne, wijn en diverse likeuren is opgebouwd, (wonderbaarlijk wat er uit de laadruimte van de jeeps te voorschijn wordt getoverd) worden de petroleum- lampen ontstoken. Na zonsondergang worden we wederom opgeschrikt door heftige geluiden. Ditmaal is het een groep leeuwen die met het gebrul hun territorium afdwingen voor indringers. De safari- deelnemers worden door de trackers gerust gesteld, maar om op deze wijze het glas te heffen is  voor ons een nieuwe ervaring.